Editing Hanseatic League (section)

==Explanatory footnotes==
<!-- Do NOT imbed {{sfn}} templates within {{notelist}} prose, as they break references; instead, use {{harv}} templates without <ref>...</ref> and before punctuation. -->
{{notelist |refs=
{{efn|name=kracht
|{{lang|nl|Een opvalled euvel betrof de gewoonte dat gezanten, die voor hen nadelige afspraken niet konden accepteren, vroegtijdig de Hanzedag verlieten. Op deze wijze hoopten zij niet in de notulen, de zogenaamde Hanzerecessen, te worden opgenomen. Het verschafte de stadsbesturen vervolgens de mogelijkheid de daarin opgenomen besluiten niet te ratificeren. [...] Opvallend is dat de Hanzedag, en ook Lübeck en de Wendische steden, niet in staat waren dit fenomeen te sanctioneren en zelfs een gedoogpolitiek ontstond. Terwijl veel historici hierin een essentiële zwakte van de Hanze zien, vat Pichierri dit op als een teken van flexibiliteit. [...] Al met al zijn dit enkele kenmerken van een organisatiestructuur die bij sociologen als een netwerk met losse bindingen te boek staat. De verbindingen tussen de verschillende leden van een dergelijke netwerk waren niet star noch daadwerkelijk verplichtend. [...] Het gebrek aan duurzame samenhand vloeide voort uit de grote autonomie van de steden zoals deze besloten lag in het zogenaamde Einungsrecht. [...] Juist doordat de Hanzevergadering vast bleef houden aan het uitgangspunt dat de gemeenschappelijke wil van alle steden afzonderlijk gerespecteerd moest worden, kon een besluit alleen op grond van algemene instemming genomen worden. [...] Volgens de principes van het Einungsrecht was echter geen enkele stad gedwongen zich aan de wil of aan de besluiten van een woordvoerder, in dit geval de Algemene Hanzedag, te onderwerpen. Aan het einde van de besluitvormingsketen was de instemming van de stedelijke gemeenschap doorslaggevend, ongeacht wat er op hogere niveaus was afgesproken. Het kwam derhalve zeer regelmatig voor dat besluiten die raadszendbode vanuit een minderheidspositie stilzwijgend moesten aanvaarden, achteraf door hun stadsbesturen werden afgewezen.}}

A notable shortcoming concerned the custom that envoys, who could not accept arrangements that were disadvantageous for them, left the Hanseatic Day prematurely. In this way they hoped not to be included in the minutes, the so-called Hanseatic recesses. It then provided the city authorities with the option of not ratifying the decrees contained therein. [...] It is striking that the Hanseatic Day, and also Lübeck and the Wendish cities, were unable to sanction this phenomenon and even a policy of condoning arose. While many historians see this as an essential weakness of the Hanseatic League, Pichierri sees this as a sign of flexibility. [...] All in all, these are some characteristics of an organizational structure that sociologists regard as a network with loose connections. The connections between the various members of such a network were neither rigid nor actually binding. [...] The lack of sustainable cohesion arose from the great autonomy of the cities as it was implied in the so-called Einungsrecht. [...] Precisely because the Hanseatic Assembly continued to adhere to the principle that the common will of all individual cities had to be respected, a decision could only be taken on the basis of general consent. [...] According to the principles of Einungsrecht, however, no city was forced to submit to the will or to the decisions of a spokesman, in this case the General Hansedag. At the end of the decision-making chain, the agreement of the urban community was decisive, regardless of what was agreed at higher levels. It therefore happened very regularly that decisions that council messengers had to accept tacitly from a minority position were subsequently rejected by their city councils {{harv|Brand|Egge|2010|pp=36–39}}.
}}
{{efn|name=kantq1
|{{lang|nl|Door de Kantoren werden er duurzame relaties met de machthebbers ter plaatse opgebouwd. Daaarnaast waren ze ook een onmisbare bron van informatie voor de Hanzesteden over de lokale politiek en handel. Bovendien waren de Kantoren plaatsen waar er controle was op de kwaliteit van goederen in de hanzeatische handel. Dit bevorderde de efficiëntie van deze handel. [...] Het midden van de veertiende eeuw wordt voor Brugge en Bergen als scharnierpunt in het ontstaan van de Kantoren gezien omdat ze toen een vastere organisatie en duidelijke regelgeving kregen. [...] Niettemin waren de Kantoren, in tegenstelling tot de Hanze als geheel, wel degelijk rechtsperonen. Als gevolg daarvan voerden ze eigen zegels, hadden ze een eigen administratie, een gemeenschappelijke kas en de machtsmiddelen om het correct naleven van de regels af te dwingen.}}

The Kontors built lasting relationships with local ruler. In addition, they were also an indispensable source of information for the Hanseatic cities about local politics and trade. Moreover, the Kontors were places where the quality of goods in the Hanseatic trade was monitored. This promoted the efficiency of this trade. [...] The middle of the fourteenth century is seen as a pivotal point in the emergence of the Kontors for Bruges and Bergen, because they were then given a more permanent organization and clear regulations. [...] Nevertheless, unlike the Hanseatic League as a whole, the Kontors were indeed legal persons. As a result, they had their own seals, had their own administration, a common treasury and the means to enforce proper compliance with the rules {{harv|Wubs-Mrozewicz|2010|p=91}}.
}} 
{{efn|name=kantq2
|{{lang|nl|Rond dezelfde tijd werden ook alle nederzettingen formeel ondergeschikt aan de beslissingen van de Hanzedag. Hun vertegenwoordigers hadden sindsdien het recht om de Hanzevergaderingen bij te wonen en voor de belangen van de Kantoren en hun kooplieden te pleiten. Ze hadden er echter geen stemrecht.}}

Around the same time, all settlements were also formally subordinated to the decisions of the Hanseatic League. Since then their representatives had the right to attend the Hanse meetings and to advocate for the interests of the Offices and their merchants. However, they had no voting rights {{harv|Wubs-Mrozewicz|2010|p=91}}.
}}
}} <!-- End of notelist template. -->